Zorgprofessionals worden ‘toppers’, ‘helden’ en ‘redders in nood’ genoemd die ‘topprestaties’ leveren. Zeker in de afgelopen twee jaar is er veel op hun schouders terecht gekomen, nog meer dan anders. Voorop staat dat het gewoon mensen zijn, net als jij en ik, met een privéleven en voorkeuren en een grens aan wat er mogelijk is op werkgebied. Is zorg te vergelijken met topsport, zowel op fysiek als mentaal gebied? Hoe ervaren ze hun werk in de zorg, hoe is het om te zorgen tijdens een pandemie, is er waardering genoeg en hoe houden ze zich fit?
Naam: Nathalie van Velzen
Leeftijd: 44 jaar
Woont in: Boskoop
Is: getrouwd
Heeft: een zoon van 15, Tycho
En: twee bostonterriërs, Freek en Enya
Type: stoere chick, gek op motoren
In de zorg sinds: 1998
Bij VariantZorg sinds: 2015
Een kat met een dwarslaesie, een zwakke kip die opgelapt wordt: het verzorgende zit er al vroeg in bij Nathalie. Op de boerderij is er altijd wel een dier waar ze zich over ontfermt. Haar vader wil niet dat ze de zaak overneemt of met dieren gaat werken want daar is volgens hem ‘geen droog brood in te verdienen’. Omdat het zorgen toch echt in haar genen zit, kiest ze voor de opleiding tot verzorgende en later verpleegkundige. Nathalie: ‘Tijdens mijn stage in de thuiszorg vond ik mijn roeping. Dit was het gewoon, het voelde als thuiskomen. De wijkverpleging overtreft nog steeds echt alle vormen van zorg voor mij.’
Lees verder onder de video.
'Ik kom op unieke plekken, bij unieke mensen'
Wat haar binnen de thuiszorg zo gelukkig maakt? ‘Het is niet een specifiek iets. Het niet weten wat je aan gaat treffen is de uitdaging. Ik kom op unieke plekken. Vanochtend nog kwam ik terecht in een soort idyllisch Hans en Grietje-huisje aan het water. Vanuit de serre keek ik naar de eenden, futen en lelies in het water.’ Geen één cliënt is hetzelfde en dat maakt het volgens Nathalie des te interessanter. ‘De zorgvragers zijn thuis, in hun vertrouwde omgeving. Natuurlijk is het niet altijd leuk. Ik schrik nog steeds van het ziektebeeld van sommige cliënten. De een heeft genoeg hulp in de vorm van mantelzorg maar als je geen kinderen of vrienden hebt die kunnen helpen, kan het erg moeizaam en vooral eenzaam zijn op latere leeftijd. Het enige wat ik kan doen is de beste zorg verlenen, luisteren, doorvragen. Je hebt te maken met een unieke generatie, de laatste die de oorlog nog heeft meegemaakt. Dat zorgt voor mooie, indrukwekkende gesprekken.’
Ook de humor is nooit ver weg. ‘Eén cliënt met een prachtige, geestige persoonlijkheid had een huisvlieg die ze Josefien noemde. Lachen, gieren, brullen natuurlijk. Toen bleek dat de nieuwe stagiaire ook Josefien heette kwam ik natuurlijk helemaal niet meer bij. Gelukkig kon zij er ook hartelijk om lachen. Die associatie met de naam Josefien gaat nu natuurlijk nooit meer uit mijn hoofd!’
'Zorgen kun je alleen als je er passie voor hebt'
Voor Nathalie voelt het zorgen soms wel als topsport. ‘Je hebt kracht nodig, je komt bij zorgvragers die echt heel weinig meer zelf kunnen. Dan ben je weer eens aan het ‘stoeien’ met een cliënt. Het vergt handigheid. Mijn rug werkt soms niet meer helemaal mee.’ Niet alleen fysiek is er een uitdaging maar ook zeker mentaal. Nathalie: ‘Ik ben ervan overtuigd dat je het zorgen alleen kan volhouden als het je passie is. Dat geldt ook voor topsporters denk ik. Anders is het te zwaar.’
‘Mij moet je aan het bed zetten’
‘Het werken in de zorg werd lastiger toen mijn zoon tijdelijk extra aandacht nodig had en mijn man nog ’s nachts werkte. De diensten in de avonden en weekenden braken mij op. Bovendien zijn bijvoorbeeld zorgplannen maken niet mijn sterkste kant. Mij moet je aan het bed zetten, daar ben ik op mijn best. Ik wil zorgen. Mijn zus werkte al bij VariantZorg en ik maakte in 2015 ook de overstap. De beste keuze ooit. De vrijheid die ik nu ervaar voelt fantastisch. Er is niks mooiers dan zelf inplannen wanneer je gaat werken. Na het zorgen ben ik klaar. Geen belletjes, geen mailtjes in eigen tijd. Nee, ik ga naar huis, ga wandelen met de honden of stap op de motor en maak mijn hoofd leeg. Het helpt ook dat ik heel goed contact heb met collega’s, er zitten een paar hele goede vriendinnen bij en natuurlijk mijn zus. Het werkt gewoon. Ik weet wie mijn planner, relatiemanager en directeur zijn en ik krijg vanuit de organisatie veel waardering. Meer heb ik niet nodig.’
Lees verder onder de foto.
Coronaperiode: 'Vooral mentaal zwaar'
Met name mentaal vond Nathalie de corona-periode zwaar. ‘Soms kwam je voor situaties te staan in de zorg die je nog niet eerder had meegemaakt. In het begin was er gewoonweg veel onduidelijkheid over het virus. Wanneer ben je besmettelijk, ben je in contact geweest met collega’s of cliënten die wel ziek zijn? Moeten we nou wel of geen mondkapjes dragen? Het laatste wat ik wilde was door mijn toedoen kwetsbare ouderen risico laten lopen. Daar ondervond ik wel stress van. Gelukkig kon ik mijn hart luchten bij collega’s en mijn relatiemanager.’
Lees verder onder de foto.
Liefde voor motoren
‘Om het vol te houden probeer ik op tijd naar bed te gaan, genoeg te slapen en te bewegen', vertelt de verpleegkundige. ‘Ik wandel, doe aan bootcampen en medische pilatus. Om mijn hoofd leeg te maken stap ik op de motor. De hele familie zit op de motor. Toen ik mijn man leerde kennen was ik al bezig met mijn motorrijbewijs. Onze eerste vakantie was op de motor naar Frankrijk. Later begonnen we met circuitrijden – op asfalt – en kwam daar motorcross bij. Mijn zoon mocht oefenen op het land van zijn opa – waar ook de foto’s voor bij dit interview zijn gemaakt. Inmiddels crosst Tycho alleen nog op de crossbaan.’
Thuis in de polder van Boskoop komt Nathalie helemaal tot rust. ‘Het is sowieso prachtig hier. Ik rij ’s ochtends vroeg naar mijn werk en zie de zon op komen. Gelukkiger kun je mij niet maken. Vervolgens ga ik met hernieuwde energie aan het werk.’
Tekst & concept: Jolanda van den Berg-Raaphorst
Foto's: Janneke Borgdorff
Video: Bram Kemper